THE HOLY MARTYRS OF THE NEW

COVENANT

To all charitably inclined Anabaptists and non 

resistant Christians:

R e c h t s i n n i g e! die Christum hebt beleden

Te volgen in een ware ootmoedigheydt;

En die ter noodt den kruys bergh wilt betreden,

Die vol en dicht van scherpe doornen leydt;

Vertoeft, en siet nu, in does jammer blaren,

Wat ach, een wee, een weerloos Christen naeckt

Wanneer sijn ziel met Christo soeckt to paren

En, door't geloof, na 't eeuwigh leven haeclzt.

Al siet gy a geloofs genooten swerven,

Om Christi naem, met kommer, angst en pijn,

b'erlaten van haer huysgesin, en erven,

En dolen, in een woest landt, en woestijn,

En waer sy zijn, als vluchtelingen, woonen:

Dewijl men haer een vast verblijf ontseydt.

En vyer en swaerdt en galgh en radt gaet toonen,

Met grimrlaigheydt tot hare doodt bereydt;

Laet daerom niet a vyer'ge liefd' verkoelen,

Al waeyt den Noorden windt,* van kruys en smaedt,

Maer scherper wilt na 't faligh leven doelen,

En op gebeen a ziel tot Godt verlaet:

Want als de rose en lelye** in de doornen

Opwassen, en alsoo ontcingelt staen;

Soo Christi Kerek, en lieve uytverkoornen,

Met druck en angst, oock somtijdts zinn belaen.

Maer of al schoon, 't welck wonder schijnt, een moeder

Het eenigh kindt, van haer gebaerdt, vergat;

So blijft nochtans de Heer ons ziel behoeder

In eeuwighcydt, ons kroone, eer en schat.

De waerdigheydt van alles dat ntagh blijcken,

En 't beste dat een mensch op aerden heeft;

Sachtmoedige! is geensins to gehjcken

By d' heerlijckheydt *** van die hier deughtsaem leef t.

Self Godes Soon, sijas Vaders wel behagen,

Die al 't geschep:n eygendont geniet;

Heeft, in veel smaedt, een doorne kroon gedragen,

En van sijn volck onlijdelijck verdriet;

Die heeft a voor gegaen, en veel geleden,

la den het kruys de seer vervloeckte doodt,

Wilt hem dan op den Martel wegh na treden,

En achten niet het lijden, druck, en noodt.

Want als gy hebt des werelts smaedt, en schanden,

En sonden drift, verwonnen heldelijck;

Dan suit gy in het saligh leven landen,

En wesen by Godts Heiden meldelijck:****

Wanneer haer Godt, met sael'ge glory meyen,

En eeuw'ge vreught, en rijckdom, eer, en prael,

Sal in 't Palleys der Heem'len binnen leyen,

En wesen self haer loon, en bly onthael:

Om dat sy t'saem de werelt niet en achten,

En haer geloof bezegelden met bloedt:

Een grondt, en steun, daer op gy meught verwachten

Het Koningrijck vol eeuwigh blijvend goedt.

Daerom, o Heer! leer! ons ons doen besinnen,

Door middel van het Nieuw' herbondt, a Woordt;

Dat wy a doch tot aen de doodt beminnen,

En 's werelts korte vreught ons niet bekoordt;

Want eeuwigh is soo tang! ja is onendigh!

En valt to bang, voor die gy uyt den Throon

Van a genade stoot. hersterckt anwendigh

Het Christ geloof, en zijt ons Schildt, en Loon.

* Song of Solomon 4:16.

** Song of Solomon 2.

*** Rom. 8:18.

**** Rev. 3:5.

----

----

Behoedt oock voor ziel schadelijcke tijden

D'Hooghmogende van 't Vrye Nederlandt;

Die 't Helsch geblaeck en weerloos Christen ddjden

Nie 't dulden, reyckt altijdt a vrede handt:

Op dat wy doch, als ware Christen rancken,

Hier onder haer Gebiedt, seer vryelijck,

U met veel vrucht, en vollen wasdom dancken,

Tot glory van a Hemelsch Koningrijck.

Non est mortale quod opto.

___________________________

SONNET

Wanneer Jerusalem, door's vyandts swaert en degen,

Seer deerlijck was verwoest; en 't ed'le lacobs zaet

('t Welck, als doorlautert gout, uytblonck met veel cieraet)

Gewentelt lagh in 't bloedt, en deerelijck verslegen;

Stracks leremias sulcks neemt in sijn overwegen,*

Dat soo de slaende bandt des vyandts henen gaet:

Hy treurt, dat selfs den rouw hem in 't gebeente slaet:

En is in asch, en stof, al weenende, gelegen.

hreed lievende! die oock het moort gewelt aensiet,

Dat in den Wijnbergh Gods, van oudts af, is geschiet;

Wie smeeckt de Heere niet, met t' saem .qevouwe handen: O Heer! die donck're wolck van 't Christendom of drijft;

So niet: ons Christ geloof dan in de hope stijft,

Dat 't hert ons niet vertsaeght in 't worgen, moorden, branden.

lustus ex fade vivet.

_____________________

ON THE BLOODY THEATRE OF THE

ANABAPTISTS OR NONRESISTANT

CHRISTIANS

To my brother T. 1. van Braght:

Een Hemelsvyer, van lust en yver, hole de snaren

Van David aen den galm, van een bedroeft accoort:

Wanneer den angst des doodts, uyt Zion, wiert gehoort,

Dat by sijn 's herten rouw, in Psalmen ging verklaren. **

Soo sagh ick 't yver vyer, o Broeder! uyt a varen,

Als gyde Martelaers van 't Nieuw Verbondt bracht

voort:

Self, op die tijdt, wanneer door*** sieckt', het klaeghlijck woort

Tot a quam: 't Schijnt ghy sterft, wilt moeyt' en yver sparen.

Maer hebt, des niettemin, dit bloedigh offer werck,

Met krancke, en swacke leen, ten dienste van Gods Kerck,

Door onvermoeyde vlijt, en yver, dus beschreven.

Derhalven, wie gy zijt, die Christum onsen Heer

Wilt volgen, in sijn woort, en Goodelijcke leer;

Wort door dit lesen doch tot ware deught gedreven.

P. van Braght.

* Lamentations 1:1.

** Of the desolation of Jerusalem! David in his Lamentation sung: "O God, the heathen are come into thine inheritance; thy holy temple they have defiled; they have laid Jerusalem on heaps" (Ps. 79:l ).

"By the rivers of Babylon there we sat down, yea, we wept whenwe remembered Zion. We hung our harps on the willows in the midst thereof" (Ps. 137:1, 2).

*** In 1659 the hand of God was laid heavily upon rny brother, in that he was visited with a severe sickness, so that to all appearance, it seemed that he would not recover.