§ 171. Sixtus of Rome.

Enchiridion SIXTI philosophi Pythagorici, first ed. by Symphor. Champerius, Lugd. 1507 (under the title: Sixtii Xysti Anulus); again at Wittenberg with the Carmina aurea of Pythagoras, 1514; by Beatus Rhenanus, Bas. 1516; in the "Maxima Bibliotheca Vet. Patrum." Lugd. 1677, Tom. III. 335–339 (under the title Xysti vel Sexti Pythagorici philosophi ethnici Sententicae, interprete Rufino Presbytero Aquilejensi); by U. G. Siber, Lips. 1725 (under the name of Sixtus II. instead of Sixtus I.); and by Gildemeister (Gr., Lat. and Syr.),Bonn 1873.

A Syriac Version in P. Lagardii Analecta Syriaca, Lips. and Lond. 1858 (p. 1–31, only the Syriac text, derived from seven MSS. of the Brit. Museum, the oldest before a.d. 553, but mutilated).

The book is discussed in the "Max. Bibl." l. c.; by Fontaninus: Historia liter. Aquilejensis (Rom. 1742); by Fabricius, in the Bibliotheca Graeca, Tom. I. 870 sqq. (ed. Harles, 1790); by Ewald: Geschichte des Volkes Israel, vol. VII. (Göttingen, 1859), p. 321–326; and by Tobler in Annulus Rufini, Sent. Sext. (Tübingen 1878).

Xystus, or as the Romans spelled the name, Sextus or Sixtus I., was the sixth bishop of Rome, and occupied this position about ten years under the reign of Hadrian (119–128).^13241324    Irenaeus (Adv. Haer. 1.III.c. 3, § 3) mentions him as the Roman bishop after Clement, Evaristus, and Alexander. Eusebius (H. E. iv. 5) relates that he ruled the Roman church for ten years. Jaffé (Regesta Ponti cum Rom. p. 3) puts his pontificate beween 119 and 128. The second Pope of that name died a martyr a.d. 257 or 258. The two have been sometimes confounded as authors of the Enchiridion. Siber published it under the name of Sixtus II.324 Little or nothing is known about him except that he was supposed to be the author of a remarkable collection of moral and religious maxims, written in Greek, translated into Latin by Rufinus and extensively read in the ancient church. The sentences are brief and weighty after the manner of the Hebrew Proverbs and the Sermon on the Mount. They do not mention the prophets or apostles, or even the name of Christ, but are full of God and sublime moral sentiments, only bordering somewhat on pantheism.^13251325    See specimens in the Notes.325 If it is the production of a heathen philosopher, he came nearer the genius of Christian ethics than even Seneca, or Epictetus, or Plutarch, or Marcus Aurelius; but the product has no doubt undergone a transformation in Christian hands, and this accounts for its ancient popularity, and entitles it to a place in the history of ecclesiastical literature. Rufinus took great liberties as translator; besides, the MSS. vary very much.

Origen first cites in two places the Gnomae or Sententiae of Sextus (γνῶμαι Σέξτου), as a work well known and widely read among the Christians of his times, i.e., in the first half of the second century, but he does not mention that the writer was a bishop, or even a Christian. Rufinus translated them with additions, and ascribes them to Sixtus, bishop of Rome and martyr. But Jerome, who was well versed in classical literature, charges him with prefixing the name of a Christian bishop to the product of a christless and most heathenish Pythagorean philosopher, Xystus, who is admired most by those who teach Stoic apathy and Pelagian sinlessness. Augustin first regarded the author as one of the two Roman bishops Sixti, but afterwards retracted his opinion, probably in consequence of Jerome’s statement. Maximus the Confessor and John of Damascus ascribe it to Xystus of Rome. Gennadius merely calls the work Xysti Sententiae. Pope Gelasius declares it spurious and written by heretics.^13261326    See the references in the Biblioth. Max. III. 525; and in Fontanini and Fabricius, l. c.326 More recent writers (as Fontanini, Brucker, Fabricius, Mosheim) agree in assigning it to the elder Quintus Sextus or Sextius (Q. S. Pater), a Stoic philosopher who declined the dignity of Roman Senator offered to him by Julius Caesar and who is highly lauded by Seneca. He abstained from animal food, and subjected himself to a scrupulous self-examination at the close of every day. Hence this book was entirely ignored by modern church historians.^13271327    Neander, Gieseler, Baur, Donaldson, and others do not even mention the book.327 But Paul de Lagarde, who published a Syriac Version, and Ewald have again directed attention to it and treat it as a genuine work of the first Pope Xystus. Ewald puts the highest estimate on it. "The Christian conscience," he says," appears here for the first time before all the world to teach all the world its duty, and to embody the Christian wisdom of life in brief pointed sentences." .^13281328    Geschichte Israels, vol. VII. p. 322. Compare his review of Lagardii Analecta Syriaca in the "Göttingen Gel. Anzeigen." 1859, p. 261-269. Both Ewald and P. de Lagarde, his successor, characteristically ignore all previous editions and discussions.328 But it seems impossible that a Christian sage and bishop should write a system of Christian Ethics or a collection of Christian proverbs without even mentioning the name of Christ.

Notes.

The following is a selection of the most important of the 430 Sentences of Xystus from the Bibliotheca Maxima Veterum Patrum, Tom. III. 335–339. We add some Scripture parallels:

"1. Fidelis homo, electus homo est. 2. Electus homo, homo Dei est. 3. Homo Dei est, qui Deo dIgnus est. 4. Deo dIgnus est, qui nihil indigne agit. 5. Dubius in fide, infidelis est. 6. Infidelis homo, mortuus est corpore vivente. 7. Vere fidelis est, qui non peccat, atque etiam, in minimis caute agit. 8. Non est minimum in humana vita, negligere minima. 9. Omne peccatum impietatem puta. Non enim manus, vel oculus peccat, vel aliquod huiusmodi membrum, sed male uti manu vel oculo, peccatum est. 10. Omne membrum corporis, quod invitat te contra pudicitiam agere, abjiciendum est.

Melius est uno membro vivere, quam cum duobus puniri [Comp. Matt. 5:29] ....

"15. Sapiens vir, et pecuniae contemptor, similis est Deo. 16. Rebus mundanis in causis tantum necessariis utere. 17. Quae mundi sunt, mundo et quae Dei sunt, reddantur Deo [Comp. Matt. 22:21]. 18. Certus esto, quod animam tuam fidele depositum acceperis à Deo. 19. Cum loqueris Deo, scito quod judiceris à Deo. 20. Optimam purificationem putato, nocere nemini. 21. Enim purificatur Dei verbo per sapientiam ... .

"28. Quaecumque fecit Deus, pro hominibus ea fecit. 29. Angelus minister est Dei ad hominem. 30. Tam pretiosus est homo apud Deum, quam angelus. 31. Primus beneficus est Deus: secundus est is, qui beneficii eius fit particeps homo. Vive igitur ita, tanquam qui sis secundus post Deum, et electus ab eo. 32. Habes, inquam, in te aliquid simile Dei, et ideo utere teipso velut templo Dei, propter illud quod te simile est Dei [1 Cor. 3:16, 17] ...

"40. Templum sanctum est Deo mens pii, et altare est optimum ei cor mundum et sine peccato. 41. Hostia soli Deo acceptabilis, benefacere hominibus pro Deo. 42. Deo gratiam praestat homo, qui quantum possibile est vivit secundum Deum ....

"47. Omne tempus, quo Deo non cogitas, hoc puta te perdidisse. 48. Corpus quidem tuum incedat in terra, anima autem semper sit apud Deum. 49. Intellige quae, sint bona, ut bene agas. 50. Bona cogitatio hominis Deum non latet et ideo cogitatio tua pura sit ab omni malo. 51. Dignus esto eo, qui te dignatus est filium dicere, et age omnia ut filius Dei. 52. Quod Deum patrem vocas, huius in actionibus tuis memor esto. 53. Vir castus et sine peccato, potestatem accepit a Deo esse filius Dei [Comp. John 1:13]. 54. Bona mens chorus est Dei. 55. Mala mens chorus est daemonum malorum ....

78. Fundamentum pietatis est continentia: culmen autem pietatis amor Dei. 79. Pium hominem habeto tamquam teipsum. 80. Opta tibi evenire non quod vis, sed quod expedit. 81. Qualem vis esse proximum tuum tibi, talis esto et tu tais proximis [Luke 6:31,] ....

"86. Si quid non vis scire Deum, istud nec agas, nec cogites, 87. Priusquam agas quodcunque agis, cogita Deum, ut lux eius paecedat actus tuos ... .

"96. Deus in bonis actibus hominibus dux est. 97. Neminem inimicum deputes. 98. Dilige omne quod eiusdem tecum naturae est, Deum vero plus quam animam dilige. 99. Pessimum est peccatoribus, in unum convenire cum peccant. 100. Multi cibi impediunt castitatem, et incontinentia ciborum immundum facit hominem. 101. Animantium omnium usus quidem in cibis indifferens, abstinere vero rationabilius est. 102. Non cibi per os inferuntur polluunt hominem, sed ea quae ex malis actibus proferuntur [Mark 7:18–21] ....

"106. Mali nullius autor est Deus. 107. Non amplius possideas quam usus corporis poscit ....

"115. Ratio quae in te est, vitae, tuâe lux est [Matt. 6:22]. 116. Ea pete a Deo, quae accipere ab homine non potes ...

"122. Nil pretiosum ducas, quod auferre a te possit homo malus. 123. Hoc solum bonum putato, quod Deo dignum est. 124. Quod Deo dignum est, hoc et viro bono. 125. Quicquid non convenit ad beatudinem Dei. non conveniat nomini Dei. 126. Ea debes velle, quae et Deus vult. 127. Filius Dei est, qui haec sola pretiosa ducit quae et Deus. 139. Semper apud Deum mens est sapientIs. 137. Sapientis mentem Deus inhabitat ....

"181. Sapiens vir etiamsi nudus sit, sapiens apud te habeatur. 182. Neminem propterea magni aestimes, quod pecunia divitiisque abundet. 183. Difficile est divitem salvari [Matt. 19:3] ...

"187. Age magna, non magna pollicens. 188. Non eris sapiens, si te reputaveris sapientem. 189. Non potest bene vivere qui non integre credit. 190. In tribulationibus quis sit fidelis, agnoscitur. 191. Finem vitae existima vivere secundum Deum. 192. Nihil putes malum, quod non sit turpe ... .

"198. Malitia est aegritudo animae. 199. Animae autem mors iniustitia et impietas. 200. Tunc te putato fidelem, cum passionibus animae carueris. 201. Omnibus hominibus ita utere, quasi communis omnium post Deum curator. 202. Qui hominibus male utitur, seipso male utitur. 203. Qui nihil mali vult, fidelis est ....

"214. Verba tua pietate semper plena sint. 215. In actibus tuis ante oculos pone Deum. 216. Nefas est Deum patrem invocare, et aliquid inhonestum agere ....

"261. Ebrietatem quasi insaniam fuge. 262. Homo qui a ventre vincitur, belluae similis est. 263. Ex carne nihil oritur bonum ....

"302. Omne quod malum est, Deo inimicum est. 303. Qui sapit in te, hunc dicito esse hominem. 304. Particeps Dei est vir sapiens. 305. Ubi est quod sapit in te, ibi est et bonum tuum. 306. Bonum in carne non quaeras. 307. Quod animae non nocet, nec homini. 308. Sapientem hominem tanquam Dei ministrum honora post Deum ....

"390. Quaecunque dat mundus, nemo firmiter tenet. 391. Quaecumque dat Deus nemo auferre potest. 392. Divina sapientia vera est scientia ....

"403. Animae ascensus ad Deum per Dei verbum est. 404. Sapiens sequitur Deum, et Deus animam sapientis. 405. Gaudet rex super his quos regit, gaudet ergo Deus super sapiente. Inseparabilis est et ab his quos regit ille, qui regit, ita ergo et Deus ab anima sapientis quam tuetur et regit. 406. Reqitur a Deo vir sapiens, et idcirco beatus est ... .

"424. Si non diligis Deum, non ibis ad Deum. 425. Consuesce teipsum semper respicere ad Deum. 426. Intuendo Deum videbis Deum. 427. Videns Deum facies mentem tuam qualis est Deus. 428. Excole quod intra te est, nec ei ex libidine corporis contumeliam facias. 429. Incontaminatum custodi corpus tuum, tanquam si indumentum acceperis à Deo, et sicut vestimentum corporis immaculatum servare stude. 430. Sapiens mens speculam est Dei."