Ales diei nuntius

lucem propinquam praecinit;

nos excitator mentium

iam Christus ad vitam vocat.

    5Auferte, clamat, lectulos

aegros, soporos, desides:

castique recti ac sobrii

vigilate, iam sum proximus.

Post solis ortum fulgidi

    10serum est cubile spernere,

ni parte noctis addita

tempus labori adieceris.

Vox ista, qua strepunt aves

stantes sub ipso culmine

  15paulo ante quam lux emicet,

nostri figura est iudicis.

Tectos tenebris horridis

stratisque opertos segnibus

suadet quietem linquere

  20iam iamque venturo die.

Ut, cum coruscis flatibus

aurora caelum sparserit,

omnes labore exercitos

confirmet ad spem luminis.

  25Hic somnus ad tempus datus

est forma mortis perpetis,

peccata ceu nox horrida

cogunt iacere ac stertere.

Sed vox ab alto culmine

  30Christi docentis praemonet,

adesse iam lucem prope,

ne mens sopori serviat:

Ne somnus usque ad terminos

vitae socordis opprimat

  35pectus sepultum crimine

et lucis oblitum suae.

Ferunt vagantes daemonas

laetos tenebris noctium,

gallo canente exterritos

  40sparsim timere et cedere.

Invisa nam vicinitas

lucis, salutis, numinis

rupto tenebrarum situ

noctis fugat satellites.

  45Hoc esse signum praescii

norunt repromissae spei,

qua nos soporis liberi

speramus adventum Dei.

Quae vis sit huius alitis,

  50salvator ostendit Petro,

ter antequam gallus canat

sese negandum praedicans.

Fit namque peccatum prius,

quam praeco lucis proximae

  55inlustret humanum genus

finemque peccandi ferat.

Flevit negator denique

ex ore prolapsum nefas,

cum mens maneret innocens,

  60animusque servaret fidem.

Nec tale quidquam postea

linguae locutus lubrico est,

cantuque galli cognito

peccare iustus destitit.

  65Inde est quod omnes credimus,

illo quietis tempore

quo gallus exsultans canit

Christum redisse ex inferis.

Tunc mortis oppressus vigor,

  70tunc lex subacta est tartari,

tunc vis diei fortior

noctem coegit cedere.

Iam iam quiescant inproba,

iam culpa furva obdormiat,

  75iam noxa letalis suum

perpessa somnum marceat.

Vigil vicissim spiritus

quodcumque restat temporis,

dum meta noctis clauditur,

  80stans ac laborans excubet.

Iesum ciamus vocibus

flentes, precantes, sobrii:

intenta supplicatio

dormire cor mundum vetat.

  85Sat convolutis artubus

sensum profunda oblivio

pressit, gravavit, obruit

vanis vagantem somniis.

Sunt nempe falsa et frivola,

  90quae mundiali gloria

ceu dormientes egimus:

vigilemus, hic est veritas.

Aurum, voluptas, gaudium,

opes, honores, prospera,

  95quaecumque nos inflant mala,

fit mane, nil sunt omnia.

Tu, Christe, somnum dissice,

tu rumpe noctis vincula,

tu solve peccatum vetus

  100novumque lumen ingere.