[See page image]

Page 449-450

oportet: sod quae tamon cola Del, et non homiuum I virtute niteretur. Et re ipsa testatum fecit Deus, se Davidem cum paucis illis suis militibus adversus hostes animasse, et vim ac robur dedisse. Profecto tum Davidi magna est oblate laetitiae oecasio, quum Deum in mediis suis ca.lamitatibus et afflictionibus, defensorem tamen et propitium experiebatur. Et militibus ipsius animos etiam oportuit addi, qUum animadverterent Deum erga ipsos sui favoris of gratiae signa non dubia dedtsse.

Contra vero Saulem obrui confusione summa necesse fuit: et si quam sensus communis et rationis guttam habuisset, ad meliorem mentem revocari. Neque enim ipsum latere Doi manifestum opus in hitc Philistinorum strage poterat: et Davidem a Deo non dubiis signis iuvari satis ammadvertebat, licet autea mente captus fuisset et insanus. Quare igitur non redit ad bonam frugem, et Deo non eat gloriam? Sed its solent homines reprobi suam nequitiam et furorem alere: tit si Deus ipse se patefaciat, nihilominus tamen ipsi summa pervicacia et obstinatione animi resistant. Equidem fateor illos, si interroges quid adversus Deum pugnando proficient, responsuros, non eam esse suam mentem ut Deo resistant. Yerumtamen si Dei bonitatem in quibusdam lucere viderint, quam ferociter adversus eos efferantur est conspicuum. Quare licet millies iurent se nolle ultro in Deum efferri, malitia tamen ipsorum omnibus satis est manifests. Saul igitur Deum non glorificans, neque gratias illi agens de party salute Ceilensibus, qui fuerant obsidione libe- j rati, semper in peius runt. Nam magna Brat ipsi I Davidis amandi oblata occasio, si alias unquam, quod nnnquam fuisset ab officio et bona voluntate crga Saulem et poputum aversus, sed semper novis benefactis se et populum cumulasset. Na.e nisi ferreum ac chalybeum cor habuisset, flecti Davidis istis officiis ipsum oportebat: sed ut ante dixi, non tantum a Deo derelictus Brat, sod a diabolo possidebatur. Et quae ad Davidem amandum flectere ipsum debebant, potius adversus ipsum exacuebant. Quare imaginatur Davidem illam urbem occupasso ut in ea se paulatim reficiat, et vires colligat, donec ad coronae possessionem veniat. David quidem procul dubio nihil tale animo volvebat, sed tantum in Saulis tnanus cadere metuebat. Saul igitur Davidem intra Ceilae muros clausum existimans, quum apud se cogitare deberet, quid miseram oviculam insequendo proficeret, statuit omnino persequendum esse Davidem, et quandoquidem urbe contineatur, non posse manus suas effugere sibi persuadet : quod urbs portis et pessulis ac serfs claudatur. Istae fuerunt i Saulis cogitationes, cuius in Davidem odium proinde merus furor fuit tam inveteratus, ut nulls ratione placari potuerit, quamvis Deus illi multas occasiones flectendi animum suum praeberet. Nos hinc Cadvini opera. Vol. XXX.